داریوش رفیعی (۴ دی ۱۳۰۶ بم ـ ۱۳۳۷ تهران) خواننده موسیقی سبک کلاسیک ایرانی دهه ۱۳۳۰ خورشیدی بود. >ی اعیان زاده‌ای برآمده از خانواده‌ی بزرگ لطفعلی‌خان رفیعی (نماینده مردم بم در مجلس شورای ملی) بود. با روی خوش و خلق و خوی نکو و صدای تاثیرگذار، تحصیل خود را در زادگاهش رها کرد و به تهران آمد تا خواننده ای تمام عیار شود. ظاهراً امکانات و استعداد او برای این امر کافی به‌نظر می‌رسید، ولی روزگار سرنوشت دیگری برایش تدارک دیده بود. پس از گذراندن تحصیلات مقدماتی در همان شهر در جوانی به‌خاطر موسیقی، تحصیل را در بم نیمه‌کاره گذاشت و به تهران آمد. رفیعی در تهران از آموزش‌های سید جواد بدیع زاده بهره گرفت و با او صمیمی شد، چنانکه یکی از اعضای خانواده‌ی او به‌شمار می‌رفت. خیلی زود به رادیو راه یافت و ابتدا با مصطفی گرگین‌زاده و بعد با مجیدوفادار دوست شد. وفادار که در شناخت استعداد های جوان، استادی صاحب نظر بود، خواننده ی محبوب خود را در او یافت. صدای نرم و غمگین و پرشور او و ترانه‌هایی که گاه با الهام از الحان محلی می‌خواند، او را به‌عنوان محبوب‌ترین خواننده‌ی جوان در تهران سال‌های ۱۳۳۰ شناساند. شهرت و محبوبیت و ثروت زودرس داریوش جوان، ناخواسته زمینه‌های جوانمرگی او را فراهم زدند. رفیعی این اقبال را داشت که آهنگسازان بزرگی چون مجید وفادار و پرویز یاحقی و ترانه‌سرایان کامل العیار چون نواب صفا و بیژن ترقی با او همکاری کنند. بیشتر بزرگان موسیقی و ترانه، داریوش رفیعی را برای استعداد در فراگیری و توانایی القای احساسات درونی خود در ترانه، ستوده‌اند. داریوش رفیعی صدای یک نسل از تاریخ ایران است؛ صدای گرم و سوخته حال و پرکشش و جذاب وی، راز ماندگاری رفیعی پس از نیم قرن است... یادش همیشه در صدای ماندگارش گرامی خواهد ماند...