ویلپنت برای مبارزان راه آزادی دیگر صرفا منطقه ای در شمال پاریس نیست بلکه "کانون وصل" است. در آنجاست که موج ازادیخوهان ازهرقوم و ملیتی که دغدغه آزادی دارند، بهم می پیوندند.

حضوردرویلپنت تاکید دوباره برای " نقشه و راه مسیر، حاضر حاضر و تا آخرایستاده ایم" میباشد.

ویلپنت مهمترین "صحنه و رزمگاه نبرد سیاسی" فراسوی مرزهای ایران میباشد. در اینجاست که میتوان در برابرغول ارتجاع نه در شعاروحرف بلکه درعمل "تمام قد " ایستاد.

ویلپنت محل تجدید "عهد و پیمان" با شهدا و به خون خفتگان راه آزادی ازهمان ابتدا تا دهه ۶۰ و ۶۷ و ندا ها و سهراب ها و شهدای اشرف و لیبرتی و غلامرضا خسروی ها است.

ویلپنت مکانی است که باید به "تعهد خود" که همانا رساندن فریادهای درگلو خفته مردم ستمدیده و رنجدیده سرزمین خود و دیگر قربانیان بختک شوم ارتجاع و بنیاد گرائی مذهبی بگوش جهانیان است، عمل کرد.

ویلپنت همانجائی است که فریاد هرآزادیخواهی نه در یک بلکه به " نیابت" از شیر زنان و کوهمردان محصور در زندان لیبرتی در"سه هزار" ضرب میشود.

ویلپنت محل "خود نمایی" و "عرض اندام" کردن در برابررژیم و اضداد مقاومت است که آرمان و اهداف ما را به هیچ مپندارند و ازعدم حمایت این مقاومت در بین مردم ایران یاوه می گویند وما را دگر بار نابود میپندارند و ما را به خطر "سیل بنیان کن مخالفان در راه" هشدار میدهند.

در ویلپنت است که "میتوان و باید" که به استمالت گران، مماشات گران، واداده گان ، حرامیان، نامردان واضداد این مقاومت تاریخساز "فخر" بفروشی .

ویلپنت محل "انتخاب" است و جایی است که بخوبی "جایگاه و خط و خطوط " هر مدعی را که در کدام سوی تاریخ مبارزه مردم ایران قرار دارد به وضوح " تعیین و ترسیم" می شود.

درویلپنت است که میتوان "پیام رسانی " کرد که ای مردم دنیا نظاره گر باشید که "ما همچنان هستیم و خواهیم ماند " حتی اگر سپاه یزیدیان این بیچاره گان شب پرست با "سنگ و تیشه " قصد نابودی ما را داشته باشند.

ویلپنت محل "تجدید قوا " است. در آنجا میتوان هرآنچه را که در باره "قدرت و توان" عنصر انقلابی زن و مرد مجاهد، "هنر مبارزه "، قابلیت "نا ممکن را ممکن کردن" و"نظم و انضباط تشکیلاتی" و در یک کلام "رمز ماندگاری" این مقاومت شنیده و یا گفته شده را "به چشم" دید و به اینهمه "استقامت و پایداری، صدق و فدا و از جان دل مایه گذاشتن " تنها غبطه خورد و با دیدن این خواهران و برادران مجاهد جان تازه ای گرفت.

در ویلپنت میتوان "شرمگین"شد. درآنجاست که عرق شرم برپیشانی بسیاری از ما بخاطر "کم کاری" می نشیند وقتی که با دیدن "چهره های پر صلابت و پاکبازو چهره خندان" خواهران و برادران مجاهدی که ازماهها قبل برای برگزاری هرچه با شکوه تر این مراسم بقول زنده یاد خانم مرضیه دربیست و چهار ساعت روز،" بیست ساعت کار و چهار ساعت بیخوابی" را بجان خریدند و در جواب ما که به آنها برای تمامی زحماتشان "خسته نباشید " میگفتیم ، "شما" خسته نباشید، می شنیدیم.

ویلپنت محل "اتحاد و همبستگی " است. تنها درآنجاست که بیش از پانصد نماینده از ۶۷ کشوراز احزاب با دیدگاهها و مرام های گوناگون و فارغ از اختلافات سیاسی گرد هم می آیند و با بجان خریدن بسیاری از اتهامات ، تضییقات و مشکلات فقط بدلیل حمایت از تنها آلترناتیو مشروع رژیم ضد بشرآخوندی هیچگاه کوتاه نیامدند، که با حضورخود بر این واقعییت" مهر تایید" بزنند.

درویلپنت میتوان "حس بشر دوستانه" را که در فضا موج میزد لمس کرد .

در ویلپنت میتوان کلمه "وجدان و شرافت انسانی " حامیان بین المللی مقاومت را که در گوشه گوشه سالن با "حروف بزرگ" نوشته شده بود را خواند .

ویلپنت محلی است که برسردر ورودیه آن "ورود خائنین ، حرامیان ، واداده ها و نا مردان ممنوع " برای ابد حک شده است .

ویلپنت سقفی و فرصتی است برای "عرضه فرهنگ مقاومت" توسط هنرمندان راست قامت این مقاومت مردمی که با "قلم و نفس و ساز " خود در صف مقدم "جبهه گسترده نبرد فرهنگی" با ملایان فرهنگ ستیز کلمه "تعهد" هنرمند مقاوم را معنایی دیگر بخشیدند.

ویلپنت "محل صدور" شناسنامه بین الملی و کارت ویزیت برای تمامی مبارزان و کوشندگان "واقعی" راه آزادی است . در آنجاست که هر کس با هردین، مسلک و مرام ، بی خدا، سکولار و با هرایدئولوژی و ایسمی تنها دارای یک "هویت" مشخص (آزادیخواه ) می شود که با افتخار "می توان و باید" که آنرا بر سینه خود نصب کرد .

ویلپنت "صندوق پس انداز" این مقاومت است که موجودی آن در راه آزادی "هزینه" می شود و "سود" حاصله از آن پس از پیروزی به حساب صاحبان اصلی آن یعنی مردم ایران ریخته خواهد شد.

ویلپنت محل "اعلام وفاداری " مجدد به "جان جانان و شیرهمیشه بیدارو شرف شکوهمند خلق ایران" است که حضورش با فریاد "اشرف نشانان" در شعار ۱،۲،۳،۱۰۰ ،۱۰۰۰ اشرف می سازیم، حس میشد و تجلی پیدا میکرد.

همایش ویلپنت ظرفی است برای "انکار" تمام آن کسانی است که هویت سیاسی خود را مدیون همراهی با این مقاومت بوده و هستند که امروز به اسم شاعر، وکیل، دکتر، فرمانده سابق وتواب –شکارچی (این حرام لقمه ای که ازخون شهدا ارتزاق و تجارت می کند) بوزینه واراین همایش تاریخی را با زبان و قلم چرکین خود به سخره می گیرند، می باشد.
درجواب این حرامیان تنها باید گفت که ای بیچارگان "این دفعه را هم ما بردیم ".

و آخر اینکه ویلپنت جایی است که "مریم" مهرتابان، رئیس جمهور برگزیده مقاومت مردم ایران مثل همیشه "حضوری و طلوعی " پرشکوه،درخشنده و بیمانند داشت. برچشم بد لعنت.

نکته دیگر در اهمیت این مراسم سالانه و با شکوه "بایکوت خبری" سایتها ی اینترنتی ، مطبوعات، رادیو و تلویزیون های برون مرزی فارسی زبان است که "بفرموده " و در یک هماهنگی مشترک به آن دست زدند (بجزمواردی بسیار استثنایی) که هدفی بجزبی اهمیت نشان دادن این همایش شکوهمند نداشتند و این در حالی است که این رسانه ها در پخش اخبار ضد مقاومت "متفق القول هستند و از هم پیشی می گیرند". اینگونه "بایکوت خبری " را البته که باید "بفال نیک" گرفت چرا که تمامی آنها " پیام" این همایش را بخوبی دریافته اند بطوریکه هرعکس العملی غیرازاین می بایستی که جای تعجب می داشت.

ویلپنت
"و یادواره لحظه پیروزی نور بر تاریکی "

با درود بیشمار بر خواهران و برادران دست اندر کار این همایش بی نظیر. دست مریزاد و خسته نباشید

سلام بر شیر زنان و کوهمردان در زندان لیبرتی

سلام بر آزادی

درود بی کران بر برادر"مسعود" معمار این مقاومت تاریخی و مردمی

با احترام