ستاره شناسان اخيرا يکي از جوانترين سياره ها را در آسمان، نه چندان دور از کره زمين شناسايي کرده اند. اندازه اين سياره ۱۱ برابر سياره مشتري است. با کره زمين به نسبت ديگر سياره ها تنها ۴۵۰ سال نوري فاصله دارد. اين سياره آنقدر جوان است که هنوز گرد و غبار و گازهاي پيرامون وي در جو سياره قرار دارد. اين سياره هر ۹ روز يک بار به دور خورشيد جوان خود که فقط ۲ ميليون سال از عمر آن ميگذرد مي چرخد.ستاره شناسان مطالعات جالب خود راجع به اين سياره را با دوربين هاي ليزري فوق پيشرفته انجام داده اند.مجله ساینس مگزین

دستگاه اسکن ام آر آي جديدي توسط متخصصين توليد وسايل پزشکي در انگلستان ساخته شده که کمک شاياني به تشخيص بيماريها با عکسبرداري بسيار حساس از داخل بدن ميکند. اين دستگاه جديد ام آر آي قدمي کيفي به جلو برداشته و با عکسبرداري از بدن به پزشکان نشان ميدهد که فرد مزبور در شرف مبتلا شدن به چه بيماري هايي است. اين کارايي جديد به پزشکان کمک بزرگي در جلوگيري از شروع و يا رشد بيماري ها در افراد خواهد کرد. پزشک محقق ميگويد که يکي از زمينه‌هاي پزشکي که اين اسکن جديد به آنها کمک شاياني خواهد کرد در شناسايي آلزايمر در پروسه شروع و شکل گيري در يک بيمار است.منبع: رويتر

آیا روبات های انسان نما، اولین موجوداتی هستند که کره مریخ را به سکونت خود در خواهند آورد؟ این یک داستان علمی – تخیلی نیست، بلکه ممکن است در آینده نزدیک عملی شود. دانشمندان ناسا در یک برنامه مشترک با همکاری چهار دانشگاه روی پروژه ساخت روبات انسان نمای مناسب ارسال به سیاره قرمز کار می کنند. یک استاد دانشگاه «لوول» در ایالت ماساچوست می گوید: «وال یک روبات انسان نمای تمام برقی است، ناسا قصد دارد پیش از ورود فضانوردان به مریخ، روباتی شبیه آن را به سیاره قرمز ارسال کند.» او با اشاره به مختصات این روبات می افزاید: «روی سر آن یک جفت دوربین هست که به سامانه واقعیت مجازی «آکیولوس» مرتبط است. به کمک این سامانه، کنترل کننده می تواند از راه دور با دوربین ببیند. روبات به حس گر مادون قرمز مجهز است. در قسمتهای مختلف آن مانند دست و پا دوربین و حس گرهای مختلفی وجود دارد.» روبات «والکیری» (Valkyrie) برای انجام فعالیت هایی که در محیط مریخ برای انسان خطرناک است طراحی شده است. این روبات ها، قرار است به جای انسان، و پیش از او وارد مناطق خطرناک سیاره شوند. فاصله زمانی بین زمین و کره مریخ کار ارتباط همزمان و کنترل از راه دور را غیر ممکن می کند. روبات باید در انجام وظایفش از جمله تعمیر خود و ساختن سازه ها خودکفا و مستقل باشد. یک استاد دانشگاه نورث ایسترن در ایالت ماساچوست می گوید: «تا هنگام ورود فضانوردان، فناوری روباتیک در نگه داری و تعمیر تجهیزات مفید خواهد بود. با توجه به اینکه روبات ها اولین ساکنان مریخ هستند پس از ورود فضانوردان در همکاری نزدیک با آنها، ماموریت اکتشاف و جستجو در سیاره مریخ و ماورای آن ادامه پیدا می کند.» با همکاری دانشجویان و دانشمندان روبات ها گام های محکمتری بر می دارد. پیش بینی می شود ناسا روبات های «وال» را پیش از ارسال اولین سفینه حامل فضانورد، یعنی حدود سال ۲۰۳۰، به مریخ بفرستد.Euronews

پزشکان پس از نتايج مثبت ازمايشها با اين دستگاه جديد ريه را در بدن بيمار پيوند مي زنند « دانشمندان موفق به ساختن يک دستگاه ويژه براي تضمين پيوند ريه شده اند. عمل پيوند ريه تاکنون با موفقيت کمي مواجه شده . به نقل از خبرگزاري رويتر اين عمل پيوند عضو به آزمايشهاي زياد و زمان بيشتري نياز دارد ، تا پزشکان به اين نتيجه برسند که ريه جديد در بدن بيمار پذيرفته ميشود. از اين جهت ريه را قبل از پيوند در اين دستگاه جديد که همچون بدن انسان کار ميکند ، گذاشته و ازمايش هاي مورد نظر را با توجه به ويژگي هاي بدن بيمار ، روي ريه انجام ميدهند .پزشکان پس از نتايج مثبت ازمايشها با اين دستگاه جديد ريه را در بدن بيمار پيوند مي زنند. بهبود بيماري که با اين روش ريه جديد دريافت کرده است نتيجه اين دستگاه جديد است».

فضانوردان در فضا معمولا غذایی می خورند، که از پیش روی زمین آماده شده است. این غذاها با راکت به فضا فرستاده می شود. اما برای سفر فضایی طولانی به چه نوع غذایی نیاز است؟ باید بتوانید خودتان هم غذایتان را کشت دهید و هم برای تنفس هوا تولید کنید. اما آیا چنین چیزی امکان پذیر است؟ در این گزارش «فضا» از بارسلون و برمن، به کشاورزی در فضا می پردازیم و داستان جذاب موش و جلبک و گوجه فرنگی را در فضا برایتان می گوییم. اولین محصولات غذایی فضایی را کیهان نوردان روسی در سال ۲۰۰۳ میلادی در فضا مصرف کردند و در اوت گذشته هم، فضانوردان آمریکایی برای اولین بار در فضا، نوعی کاهو به عمل آوردند. اگر قرار باشد فضا نوردان به یک سفر طولانی فضایی بروند شاید نیاز باشد که برخی از مواد غذایی را در فضا به بار بیاورند، یا حتی برای تنفس هم هوا به وجود آورند. اما چگونه این کار ممکن است؟ تولید غذا در فضا ساده نیست، اما غیرممکن هم نیست. کشاورزی در فضا به چیزهای زیادی نیاز دارد و این همان کاری است که تیمی در آژانس فضایی اروپا مشغول انجام آن است. برای کشاورزی در فضا نیاز به چرخه های بسته حیات است چندین پروژه در ارتباط با این نیازهای مختلف آغاز شده است. از جمله آزمایش با موش و جلبک در بارسلون. این آزمایشها، بخشی از برنامه «ملیسا» آژانس فضایی اروپاست که هدفش به وجود آوردن چرخه های بسته حیات برای سفرهای فضایی است. بریژیت لاماز، از برنامه «ملیسا» می گوید: «هر فضانورد برای سوخت و ساز روزانه به پنج کیلوگرم ماده غذایی نیاز دارد. این یعنی یک کیلوگرم اکسیژن، یک کیلوگرم ماده غذایی خشک و سه کیلوگرم آب که به عنوان آب آشامیدنی و برای آبرسانی به مواد غذایی مورد استفاده قرار می گیرد. رویاندن گیاه در فضا چیزی است که باید انجام شود و نیاز به آن هر چه سفر فضایی طولانی تر باشد، بیشتر خواهد بود. از لحظه ای که دیگر نتوان نیاز غذایی فضانورد را همراه او به فضا فرستاد باید راهی پیدا کرد که مواد غذایی لازم را در فضا تولید کرد.» فرانچسکو گودیا، استاد مهندسی شیمی دانشگاه بارسلون درباره ایجاد این چرخه می گوید که موشها اکسیژنی را تنفس می کنند که میکروجلبک ها تولید کرده اند و میکروجلبک ها هم گازکربنیک موشها را تنفس می کنند: «موش ها نفس می کشند و گاز کربنیک تولید می کنند. میکروجلبک ها این گاز کربنیک را جذب می کنند و با نور بیو فوتو-رآکتور (فوتوراکتورزیستی) عمل فوتوسنتز را انجام می دهند و اکسیژن می سازند. اکسیژن دوباره به محفظه حیوانات باز می گردد و به این ترتیب حلقه ای بسته و پیوسته شکل می گیرد.»به بار آوردن سیستمی برای افزایش آنی (لحظه ای) تولید اکسیژن از میکروجلبک، یکی از بزرگترین چالش های گروه «ملیسا» بود که پشت سر گذاشته است. برمن؛ رویاندن گوجه فرنگی های فضایی از سوی دیگر، مهندسان فضایی آلمانی هم در برمن سرگرم ساختن ماهواره ای هستند که روی آن در فضا، گوجه فرنگی به عمل بیاورند. دلیل انتخاب گوجه فرنگی این بوده که براحتی در دوربین دیده می شود. مرکز هوافضای آلمان فضاپیمای موسوم به “یو- کراپیس” را تابستان آینده به فضا پرتاب می کند. این فضاپیما در حالی که بذرها در آن جوانه می زنند به دور زمین خواهد گشت.هارتموت مولر از مرکز هوافضای آلمان می گوید: «گلخانه ای داریم که در آن، روی حفاظ بیرونی ماهواره گوجه فرنگی عمل می آید. ماهواره را می چرخانیم و شتابهای جاذبه مختلف تولید می کنیم تا گرانش را روی ماه و مریخ شبیه سازی کنیم.» گیاه شناسان فضایی هم در این طرح با فضانوردان آلمانی همکاری می کنند. اینها گیاهانی را ترجیح می دهند که محتوای آبشان و نسبت جرم میوه به جرم گیاه زیاد باشد. این گیاهان در آزمایشگاهی موسم به باغ عدن رویانده می شوند. محققان آلمانی روشهای رویاندن گیاهان را بررسی می کنند مثلا کنترل رطوبت و دما و کود و غیره تا بدانند چطور می توان روی سیاره های مختلف گیاه برویانند. ینس هاوسلاگه از مرکز هوافضای آلمان می گوید که گوجه فرنگی های عمل آورده شده در فضا را می توان با یکی از محصولات طبیعی فضانوردان کود داد: «از اوره استفاده می کنیم. در چرخه های بسته روی سطح ماه و روی سطح مریخ، اوره برای تولید غذا حکم طلای زرد را دارد.»در فضا گیاه را نمی توان روی خاک کشت داد چون کنترل خاک در فضا خیلی مشکل است، اما چرخش فضاپیما برای این که بذر بفهمد باید در کدام جهت رشد کند و ریشه و ساقه و برگ بسازد، کافی است. ینس هاوسلاگه می گوید: «فهمیدیم که گیاه نیاز به شتاب جاذبه ای فقط حدود ۰.۱ شتاب جاذبه روی سطح زمین را دارد تا بتواند بالا را از پایین تشخیص دهد. شتاب گرانش روی سطح ماه و مریخ از این خیلی بیشتر است.» در بارسلون، هدف بعدی برنامه «ملیسا» بارآوردن روشهایی برای بازیافت مواد زائد گیاهی و حیوانی است. دانشمندان اعتقاد دارند که برای سفرهای فضایی طولانی هیچ چاره ای به غیر از ایجاد چرخه های بسته وجود ندارد. شاید غذایی که در فضا رویانده شود نصف نیازهای روزانه فضانوردان را تأمین کند ضمن اینکه چرخه اکسیژن و بازیافت آب را به میزان زیاد افزایش دهد. شاید این روز درست هنگامی برسد که اولین مأموریت فضایی چند ساله برای سفر به اعماق فضا آغاز شده باشد.