حسین قوامی(فاخته ) درپنج شنبه ۱۷ اردیبهشت ۱۲۸۸ در تهران زاده شد. او از دوران کودکی به موسیقی علاقه‌مند بودند. حسین‌خان اسماعیل‌زاده، همان کسی که ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، رضا محجوبی، حسین یاحقی و حسین تهرانی را آموزش داده بود در همسایگی وی زندگی می‌کرد. هنگامی که اسماعیل‌زاده صدای حسین قوامی را در سنین ۱۰–۱۲ سالگی شنید از پدر او خواست تا به وی اجازه دهد تا آموزش آوازی او را عهده‌دار شود که با مخالفت پدر محمود قوام مواجه شد.حسين قوامي هنرمندي كه بيش از نيم قرن در خدمت موسيقي ايراني بود ، نامي آشناي صاحبدلان است و مقام والاي او بر كسي پوشيده نيست مردي فروتن و بي ادعاكه آواي دلنشين او در دلها جاي دارد و صفحات يا نوارهاي آواي جاوداني اش را در هر خانه اي مي توان سراغ گرفت تو ای پری کجایی(سرگشته) با صدای حسین قوامی  در دستگاه همایون در سال ۱۳۲۵ از سوی حسینقلی مستعان، رئیس رادیو به او پیشنهاد کار در رادیو داده شد. حسین قوامی به دلیل شرایط خانوادگی و مخالفت ایشان و نیز محدودیت‌های محل کارش (ارتش) این پیشنهاد را به این شرط قبول کرد که در رادیو به عنوان ناشناس معرفی شود. سرانجام وی با همکاری مجید وفادار، حمید وفادار یا علی تجویدی آغاز به کار نمود. پس از مدت شش ماه روح‌الله خالقی نام مستعار فاخته را برای وی برگزید. این نام تا زمان بازنشستگی از ارتش با او بود و پس از آن توانست با نام اصلی خویش برنامه اجرا کند. او مجموعاً ۲۹ سال از سال ۱۳۲۵ تا سال ۱۳۵۴ در رادیو مشغول به کار بوده‌است. مرحوم قوامي با هنرمندان معاصر خود روابطي دوستانه داشت و با همكاري استاداني مانند : مرحوم خالقي ، مرحوم بديعي ، و عزيزاني چون : تجويدي ، پرويز ياحقي و مهندس همايون خرم آهنگ هاي به ياد ماندني اجرا كرد ، ترانه هاي گيتي افروز ( داد از دل ) ساخته ي استاد تجويدي ، سرگشته ( تواي پري كجايي ) ساخته ي همايون خرم ، جواني از پرويز ياحقي ، ( ساقي نامه ) از مرحوم بديعي ، آهنگ بختياري شوشتري ( محلي دو صدايي ) از مرحوم خالقي ، بخشي از اين همكاري ها ست . حسین قوامی در سنین ۸۰ سالگی نیز همچنان آواز می‌خواند

استاد احمد عبادي، هنرمند و استاد برجسته سه تار و موسيقي اصيل ايراني، در سال 1283ش در تهران به دنيا آمد. احمد عبادي از نوجواني به فراگيري موسيقي ايران پرداخت و پس از سال‏ها نواختن سه ‏تار، شيوه جديدي را در نواختن اين ساز ارايه و اين شيوه را متداول كرد. از کارهایی که او در نوازندگی سه‌تار ایجاد کرد، ابداع کوک‌های مختلف در سه تار است که در آلبوم کوک سه تار آنها راعرضه کرده‌است. قبلاً نوازنده‌ها معمولاً از کوک‌های تار برای سه تار استفاده می‌کردند ولی عبادی این رویه را تغییر داد و ثابت کرد بعضی از این کوک‌ها مناسب سه تار نیستند و دو نوار به عنوان آموزش کوک سه تار منتشر کرد که در آن برای گامهای مختلف و حتی گوشه‌های مختلف کوک معرفی کرد. نکته جالب توجه در نوازندگی عبادی این‌است که او همیشه و کاملاً تک سیم نمی‌زد و به موقع واخوان می‌داد و پر قدرت می‌زد و به موقع تک سیم می‌زد که کاملاً در قطعات ضربی وی مانند ضربی سه گاه و چهارگاه و… مشهود است. عبادی در نواختن سه‌تار دارای سبک و شیوه‌ای مخصوص به خود بود که کمتر کسی توانسته از عهده تقلید آن بر آید. عده‌ای سبک خاص ساز زدن او را مربوط به امکانات و وسایل صدا برداری زمان وی می‌دانند. مضراب‌های تک سیم و دومضراب‌ها از مشخصه‌های بارز سبک وی هستند. از دیگر شاخصه‌های ساز عبادی بداهه نوازی‌های زیبا و ویبره‌های طولانی و گلیساندوهای به موقع و زیبا که به ساز وی زیبایی‌های خاصی بخشیده‌است. استاد عبادي در تعليم موسيقي به ديگران بسيار كوشا بود و از طريق آموزش پيگير و تشويق شاگردانش به تمرين و ممارست، موسيقي اصيل ايراني را رشد و توسعه داد. احمد عبادي معلمي دلسوز و مهربان بود و با سخاوت فراوان، آنچه را در سينه داشت براي هنرجو در كف قرار مي‏داد. او رديف‏هاي موسيقي ايران را گردآوري كرد و آنها را به شاگردانش آموخت. از استاد عبادي، آثار بسياري در موسيقي به جاي مانده كه براي دوستداران موسيقي سنتي ايران، گنجينه‏اي گران‏بهاست. از جمله اين آثار، اجراي كوك‏هاي مختلف سه تار است كه حاصل هشتاد سال تجربه اوست. استاد احمد عبادي سرانجام در هفدهم اسفند 1371ش در 88 سالگي درگذشت. یادش گرامی باذ..

آدینا پینتیلی کارگردان فیلم "به من دست نزن" از رومانی فیلم "به من دست نزن" ساخته "آدینا پینتیلی" توانست خرس طلایی برلیناله ۲۰۱۸ را از آن خود کند. "وس اندرسن" به عنوان بهترین کارگردان خرس نقره‌ای دریافت کرد.   "دست به من نزن" (Touch me not) فیلمی برای کشف جهان احساسات و بدن انسان است. جهانی که در مرز واقعیت و خیال در نوسان است. شخصیت‌های این فیلم در پی کشف تجربیاتی بسیار شخصی هستند. این فیلم پیش‌تر از سوی منتقدان امتیاز بالایی دریافت نکرده بود، اما رئیس هیئت بین‌المللی داوران این فیلم را شایسته دریافت خرس طلایی دانست. این فیلم به عنوان فیلم نخستین نیز توانست جایزه ۵۰ هزار یورویی را از آن خود کند. این فیلم محصول مشترک رومانی، آلمان، بلغارستان، جمهوری چک و فرانسه است. در این دوره از برلیناله سینماگران ایرانی دست‌خالی به خانه باز گشتند. تنها از فیلم درساژ به کارگردانی پویا بادکوبه در بخش نوجوانان تقدیر شد. در بخش اصلی شصت و هشتمن جشنواره بین‌المللی فیلم برلین ۲۴ فیلم حضور داشتند که از میان آنها ۱۹ فیلم بر سر کسب خرس طلایی و خرس‌های نقره‌ای برلیناله با یکدیگر رقابت کردند. در مراسم پایانی در عصر شنبه (۲۴فوریه) بیش از۱۶۰۰ مهمان داخلی و خارجی در کاخ برلیناله شرکت داشتند. در هیئت داوران امسال شش سینماگر و منتقد شرکت داشتند: تام تیکور کارگردان و تهیه‌کننده (آلمان)، استفانی زاکارک منتقد (آمریکا)، چما پرادو کارشناس فیلم (اسپانیا)، ادل رومانسکی تهیه‌کننده (آمریکا)، ریوئیچی ساکاموتو بازیگر و موسیقی‌دان (ژاپن)، سسیل دوفرانس بازیگر (بلژیک). خانم آنکه انگلکه، بازیگر و کمدین معروف آلمانی، مجری مراسم پایانی برلیناله ۲۰۱۸ بود. خرس طلایی برای بهترین فیلم برلیناله ۲۰۱۸ به فیلم " به من دست نزن" ساخته  آدینا پینتیلی از رومانی رسید. خرس نقره‌ای (جایزه بزرگ هیات داوران) به فیلم "Mug" از لهستان رسید. خرس نقره‌ای برای بهترین کارگردان به "وس اندرسن" برای ساخت فیلم "جزیره سگ‌ها" از آمریکا رسید. خرس نقره‌ای برای بهترین بازیگر مرد به "آنتونی باژون" برای بازی در فیلم "دعا" از فرانسه رسید. کارگردان این فیلم "سدریک کان" است. خرس نقره‌ای برای بهترین بازیگر زن به "آنا برون" برای بازی در فیلم "زنان وارث" (وارثان) به کارگردانی "مارسلو مارتینسی" از پاراگوئه رسید. خرس نقره‌ای برای بهترین فیلم‌نامه  به  آلونسو رویزپلاسیوس و مانوئل آلکالا از مکزیک  برای فیلم موزه اعطا شد. خرس نقره‌ای برای کار هنری برجسته این جایزه به النا اوکپنایا،  برای طراحی لباس و صحنه در فیلم "دولاتوف" از روسیه رسید. خرس نقره‌ای، جایزه آلفرد باوئر (برای بهترین فیلم با چشم‌اندازی نوین) به فیلم "زنان وارث" (وارثان) ساخته مارسلو مارتینسی از پاراگوئه رسید. خرس طلایی برای بهترین فیلم کوتاه به فیلم "مردان پشت دیوار" ساخته اینس مولداوسکی از اسرائیل رسید. یک خرس نقره‌ای نیز به فیلم‌کوتاه "ایمفورا" ساخته ساموئل ایشموه محصول مشترک رواندا و سوئیس تعلق گرفت. بهترین مستند جشنواره "والس والدهایم" ساخته روت بکرمان از اتریش نیز به عنوان بهترین مستند برلیناله برگزیده شد. جایزه بهترین فیلم نخستین فیلم "به من دست نزن " ساخته آدینا پینتیلی جایزه بهترین فیلم نخستین ۲۰۱۸ برلیناله شد. این فیلم در بخش رقابت‌های اصلی برلیناله اکران شده بود. این فیلم محصول مشترک رومانی، آلمان، بلغارستان، جمهوری چک و فرانسه است. دریافت خرس نقره‌ای برای آنا برون در فیلم زنان وارث از پاراگوئه جوایز دیگر برلیناله پانوراما جوایزی نیز امسال به انتخاب تماشاگران به بهترین فیلم‌های بخش پانوراما اعطا شد. فیلم "پروفیل" ساخته "تیمور بکمامبتوف" محصول مشترک کشورهای آمریکا، بریتانیا، قبرس و روسیه جایزه نخست را کسب کرد. بهترین مستند در این بخش نیز به "سکوت دیگران" ساخته آلمودئنا کاراسئدو و رابرت باهار محصول مشترک آمریکا و اسپانیا رسید. خرس بلورین بخش "نسل" بالای ۱۴ سال (نوجوانان) خرس بلورین در بخش نوجوانان به فیلم بلند "فورتونا" ساخته ژرمینال رائو از سوئیس رسید. این فیلم جایزه ۷۵۰۰ یورویی داوران بین‌المللی را نیز از آن خود کرد. از فیلم درساژ به کارگردانی پویا بادکوبه نیز به خاطر "روایت هوشمندانه داستان" تقدیر شد. فیلم "کیم هولیخاندا" سارا ولت‌مایر از هلند نیز خرس بلورینی برای بهترین فیلم کوتاه در این بخش دریافت کرد. خرس‌های بلورین بخش "نسل" (کودکان) خرس بلورین برای بهترین فیلم بلند در این بخش به "دست بر روی قلب" ساخته لوک پیکار از کانادا رسید. خرس بلورین دیگری نیز برای بهترین فیلم کوتاه با عنوان "کتاب راهنمای یک دختر ۱۲ ساله" به کارگردانی تیلدا کوبهام-‌هروی از استرالیا تعلق گرفت. منبع : دویچه وله فارسی

روح‌الله خالقی در سال ۱۲۸۵ خورشیدی درماهان، کرمان بدنیا آمد ، استاد موسیقی ایرانی، آهنگساز و نوازندهٔ ویولن بود. وی آهنگساز سرود «ای ایران» بود. خالقی از شاگردان اصلی علینقی وزیری بود و تلاش او برای احیای موسیقی ایرانی در دورانی که توجه رسمی به این موسیقی کاهش یافته بود، تأثیرگذار و مهم شمرده می‌شود. او کتابی به نام سرگذشت موسیقی ایران دربارهٔ سرگذشت موسیقی، موسیقی‌دانان و نوازندگان ایرانی هم‌عصر خود و کتابی به نام نظری به موسیقی شامل نظریه‌ای برای موسیقی ایرانی و غربی نوشته‌است روح الله خالقی (ایستاده سمت چپ) در پانزده سالگی تحصیلات ابتدایی‌اش در تهران و شیراز و اصفهان گذراند. در تهران به مدرسهٔ آمریکایی‌ها رفت و در آنجا همراه سایر شاگردان سرود هم می‌خواند علاقه و توجه به موسیقی در خانوادهٔ خالقی امری معمول بود؛ پدر و مادر هر دو تار می‌نواختند و پدر مدتی شاگرد استادان مطرح این ساز بوده‌است. همچنین خانوادهٔ او با میرزا غلامرضا شیرازی، نوازندهٔ تار، رفت‌وآمد و آشنایی داشته‌است و فرزندان، وی را «عمو» می‌خوانده‌اند. در سال ۱۳۰۲ به مدرسهٔ عالی موسیقی رفت و در آنجا تحت نظر علینقی وزیری آموختن موسیقی و نواختن ویولن را آغاز کرد. در سال ۱۳۰۳ با وجود مخالفت پدرش، تصمیم گرفت صرفاً به مدرسهٔ موسیقی برود. پدرش با وجود علاقه‌ای که به موسیقی داشت، با موسیقی یاد گرفتن وی مخالف بود و در نتیجه او مدتی پنهانی به مدرسهٔ موسیقی می‌رفت. گویا در این مورد، وزیری و یحیی دولت‌آبادی نزد پدرش وساطت کرده‌اند که بی‌تأثیر بوده‌است. وی بالاخره با گرفتن حکم تدریس موسیقی به پدرش ثابت می‌کند که «پیِ مطرب شدن نبوده‌است». در تابستان سال ۱۳۰۴، چهار کنسرت به رهبری وزیری در مدرسه اجرا شد که خالقی نیز در آن‌ها به عنوان نوازنده حضور داشت. روح الله خالقی در دوره رياست علينقی وزيری در هنرستان عالی موسيقی يار و همکار نزديک او بود و بار دوم حتی به معاونت هنرستان برگزيده شد. خالقی همزمان با کار در هنرستان عالی موسيقی ملی، چهار پنج ماهی را به عنوان سرپرست موسيقی راديو ايران با آن سازمان همکاری داشت. به گفته خودش فکر می کرد می تواند سر و سامانی به در هم ريختگی های برنامه های موسيقی ببخشد. روح الله خالقی در قلمرو آهنگسازی، همان شيوه ای را دنبال کرد که در مکتب وزيری آموخته بود. از يک سو برای ريتم و وزن اهميت ويژه ای قائل بود و از سوی ديگر معتقد بود که موسيقی ايران نيز بايد به راه چند صدايی شدن برود تا از ملالی و يکنواختی در امان بماند و تاثير و جاذبه بيشتری پيدا کند. به نظر خالقی پيوند تاريخی و اغراق آميز شعر و موسيقی، در جامعه ای که به شعر عشق می ورزد، نمی گذارد موسيقی خالص پرورش پيدا کند. به همبن جهت می کوشيد تا به موسيقی خالص نيز فرصت عرض اندام بدهد. برنامه ای را در راديو تهيه و پخش می کرد با عنوان موسيقی بی کلام. علاوه بر آن خود مانند وزيری به آفرينش آهنگ هايی می پرداخت که از قيمومت شعر رها باشد. در اين گونه آثار او آسوده تر می توانست روش های نوآورانه خود را در زمينه چند صدايی شدن موسيقی تجربه کند. در ميان آفريده های خالقی "رنگارنگ" ها جای ويژه ای دارد. قطعاتی است در پيوند نزديک و محتوايی با مايه های موسيقی سنتی و لی در عين حال بهره مند از ساز آرايی های رنگين و جذاب علينقی وزيری، رنگارنگ های خالقی را دلچسب و از نظر ترکيب و هماهنگی، فوق العاده لطيف و زيبا ارزيابی کرده است. روح الله خالقی آفريده های دل انگيز ديگری نيز دارد. پيش از همه بايد از سرود ای ايران ياد کرد که همراه با متن برانگيزاننده"حسين گل گلاب" در سال های اخير عملا به سرود ملی مردم ايران تبديل شده است. روح‌الله خالقی (ایستاده راست) در حال رهبری ارکستر، خواننده بنان، مایستر ابوالحسن صبا، ۱۹۴۸ میلادی. خالقی قطعات، تصنیف‌ها و سرودهای بسیاری دارد. قطعات رنگارنگ ۱ در دستگاه اصفهان، رنگارنگ ۲ در دستگاه ماهور، نغمه‌های ماهور (بر اساس غزل «دل می‌رود ز دستم...» از حافظ)، می ناب (بر اساس غزل «دیشب به سیل اشک...» از حافظ)، آه سحر (بر اساس غزلی از فروغی بسطامی)، بوی جوی مولیان (گل‌های رنگارنگ شماره ۲۵۴)، جام‌جم، شب هجران، حالا چرا . تصنیف‌ها یار رمیده، هستی عاشقان، پیمان‌شکن، وعدهٔ وصال، لالهٔ خونین، نغمهٔ نوروزی، بهار عاشق، آتشین لاله، خاموش، امید زندگی، شب جوانی و شب هجران. قطعات امید زندگی، شب جوانی و شب هجران آثاری از خالقی هستند که در فیلم طوفان زندگی استفاده شده‌اند. سرودها پند سعدی، دانش، شادی، هنر، امید، آذربایجان (شعر از رهی معیری)، اصفهان، ای ایران و نفت از کارهای وی است. سرود نفت در سال ۱۳۳۱ به مناسبت ملی شدن صنعت نفت تصنیف شده‌است و شعر آن از معیری است. سرود ای "ایران" تبدیل به سرود ملی اما غیر رسمی ایرانیان شده است. خالقی به جز آهنگسازی، به تنظیم و اجرای بسیاری از تصنیف‌های قدیمی شیدا و عارف قزوینی برای ارکستر نیز پرداخته‌است. وی تعدادی از آهنگ‌های علینقی وزیری مانند شکایت، نی، خریدار تو، دلتنگ، و کاروان را با ارکستر اجرا و رهبری کرده‌است. تصنیف خاموش آخرین اثر خالقی است. این آهنگ در دستگاه ماهور ساخته شده‌است و ارکستر گل‌ها آن را به رهبری خالقی و با همراهی پیانوی جواد معروفی به شمارهٔ گل‌های رنگارنگ ۲۳۷ اجرا کرده‌است. شعر این تصنیف از رهی معیری است. از اين سرود جاودانه که بگذريم بايد از ترانه هايی جون "بوی جوی موليان" (بر روی شعری از رودکی)، لاله آتشين، می ناب، جام جم و حالا چرا؟ بگوييم که هنوز پس از سالها که از آفريدن آنها می گذرد، بهترين نمونه های تصنيف سازی و تلفيق درست شعر و موسيقی به شمار می رود. از روح الله خالقی چند کتاب ارزنده نيز بر جای مانده است. "نظری به موسيقی" در دو جلد، سرگذشت موسيقی ايران، در سه جلد و قواعد هارمونی که برگردانی از منابع اروپايی است خالقی، در بيست و يکم آبان ماه سال ۱۳۴۴ در شهر سالزبورگ در اتريش چشم از جهان فرو بست

بیش از شصت هزار نفر شاهد اجرای «استیوی واندر»، «گرین دی» و «چِین اسموکرز» در جشنواره موسوم به «گلوبال سیتیزن» یا شهروند جهانی در «سنترال پارک» نیویورک بودند. این، ششمین سال برپایی جشنواره بود. هدف کلی فستیوال «گلوبال سیتیزن»، ریشه کن کردن فقر و جمع آوری پول برای امور خیریه است ولی هر سال تمرکزش را بر روی مسائل سیاسی و اجتماعی روز می گذارد و تقریبا همزمان با مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ماه سپتامبر برگزار می شود.  دلیلی که این جشنواره راه اندازی شده است جلب تعهد دولت و کسب و کارها برای بهبود وضعیت دنیا است. امسال، تمرکز اصلی جشنواره ، وضعیت حقوق بشر در جهان بود. رویدادهای سیاسی روز نیز جشنواره امسال را تحت تأثیر قرار داد. روز یکشنبه ۲۴سپتامبر، برخی از بازیکنان لیگ ملی فوتبال آمریکا،هنگام پخش سرود ملی به جای ایستادن، زانو زدند و تعدادی دیگر به نشانه همبستگی با این بازیکنان، بازوانشان را به هم حلقه کردند. این، واکنشی در انتقاد از سخنان روز جمعه پرزیدنت ترامپ در آلاباما بود که خواستار اخراج یا تعلیق بازیکنانی شده بود که به پرچم آمریکا بی احترامی می کنند. در جریان جشنواره «گلوبال سیتیزن»، «استیوی واندر»، پیش از آغاز اجرا به نشانه همبستگی با این جنبش اعتراضی با کمک پسرش دو زانو روی سن نشست و گفت «به خاطر آمریکا زانو می زنم و برای آینده، رهبرانمان در دنیا و کره زمین دعا می کنم.»  بسیاری از سیاستمداران نیویورک و حومه از هر دو حزب دموکرات و جمهوریخواه نیز در جشنواره حضور داشتند. اسکات تیلور، نماینده جمهوریخواه ایالت ویرجینیا در کنگره آمریکا روی سن رفت و گفت «یاری رساندن به نیازمندان، یک ارزش آمریکایی است.» تعدادی دیگر از نماینده ها نیز در سخنان خود بر اهمیت ادامه کمکهای خارجی در زمینه های انسان دوستانه تأکید کردند.  در جشنواره امسال، «دمی لواتو»، ستاره موسیقی پاپ آمریکا به عنوان سفیر جدید «گلوبال سیتیزن» در امور سلامت روان انتخاب شد. او در سخنانش بر اهمیت پذیرش معلولان ذهنی به ویژه کودکان در جامعه و فراهم آوردن امکانات آموزشی برای آنان تأکید کرد . «لواتو» همچنین قرار است در برنامه ای موسوم به «کودکان را نجات دهید، درمان و آموزش از طریق هنر» شرکت کند که هدف آن، کمک به کودکان مناطق جنگ زده ای چون عراق از طریق فعالیتهای هنری است. جشنواره «گلوبال سیتیزن» سعی می کند از طریق موسیقی و جذب چهره های مشهور عرصه سرگرمی پیامش را به گوش جوانان برساند.

موسیقی همیشه با روح و جان آدمی سرو کار داشته است موسیقی ایرانی با پیشینه درخشان و طلایی در تاریخ موسیقی ایران، همواره گویای فرهنگ، تمدن و تاریخ پرفراز و نشیب این سرزمین پهناور بوده و در این راه مردانی بزرگ رنج بسیاری کشیدند تا نام این هنر ایران زمین را برفراخور این ملت برکشنددر سلسه مطالبی در معرفی تاثیر گذاران بر موسیقی ایران و جهان ، در بخش اول به هنرمندان نام آور ایرانی اشاره می شود و در بخش دوم اساتید برجسته موسیقی جهان خصوصا" موسیقی کلاسیک معرفی می گردند.در قسمت اول مختصری با استاد ابوالحسن صبا آشنا شدیم. براستی موسیقی سنتی ایرانی مرهون زحمات خاندان فراهانی در ایران است . در قسمت دوم  به خاندان فراهانی پرداختیم و با اساتید تاثیر گذار این خاندان در موسیقی ایرانی آشنا شدیم. کلنل علی‌نقی وزیری در این قسمت ششم به علینقی وزیری  موسیقی‌دان و آموزگار موسیقی و از پیشگامان آهنگ‌سازی  می پردازیم.. علینقی وزیری یکی از فرزندان بی‌بی‌خانم استرآبادی، نویسنده، بنیان‌گذار اولین دبستان دخترانه و یکی از نخستین پیشگامان حقوق زنان ایران بود. از دیگر خواهر و برادران علینقی می‌توان حسنعلی وزیری، مولود وزیری، خدیجه افضل وزیری، علیرضا وزیری را نام برد.[۳] پدرش موسی وزیری افسر قزاقخانه بود. از ۱۴ سالگی با موسیقی آشنا شد. نزد دایی دکترش حسینعلی خان مقدمات نواختن تار را آموخت. برادر کوچکتر او حسنعلی خان در جایی گفته بود که برادرم هر جا که ساز می‌دید نمونه‌ای از آن را برای خود تهیه می‌کرد و به تدریج اتاقش پر از ساز شده بود اما او به ویولن و تار علاقهٔ بیشتری داشت. در میان افسران دسته موزیک از سلیمان خان ارمنی موزیک نظام درس گرفت و با مطیع الدوله حجازی دوستش -که مشق ویولن می‌کرد- شاگرد کشیشی شدند که معلم مدرسه سن لویی بود و به آنان موسیقی علمی مغرب زمین و ارگ می‌آموخت. وی در تمرین تار آنقدر افراط می‌کرد که به قول همسر اولش شام و ناهار نداشت. خود را در صندوقخانه منزل حبس می‌کرد و در تاریکی ساز می‌زد تا انگشتانش به جای پرده‌ها عادت کنند. وی‌ در ‌31‌ سالگی‌ به‌ مدت‌ ‌5‌ سال‌ در پاریس‌ و برلین‌، به‌ تحصیل‌ و تجربه‌ در علوم‌ متعارف‌ موسیقی‌ غرب‌ پرداخت‌‌. وزیری قبل از آن که به اروپا مسافرت کند بعضی سازها را می‌نواخت و از مقدمات موسیقی نظری و خط موسیقی هم اطلاع داشت. سپس به وسیله صمصام الملک بیات به فرانسه مسافرت کرد و مدت سه سال در آموزشگاه عالی موسیقی به تحصیل علم هماهنگی و آواز مشغول گردید و در خارج از مدرسه هم در رشته‌های مختلف موسیقی مطالعاتی کرد و سپس به آلمان رفت و بیش از یک سال در هنرستان عالی موسیقی برلن (موزیک هوخشوله) در کلاس‌های مختلف حاضر شد. چون منظور وزیری این بود که به محض بازگشت به ایران آموزشگاهی تأسیس کند و در ایران هم متخصصی وجود نداشت، مجبور شد شخصاً در رشته‌های مختلفی بررسی کند تا در ایران در تدریس قسمت‌های مختلف دچار مشکل نشود. وزیری‌ در ‌1302‌ که‌ به‌ ایران‌ بازگشت‌‌ مدرسه‌ عالی‌ موسیقی‌ را تأسیس‌ کرد و به‌ چاپ‌ کتاب‌های‌ متعدد و کنسرت‌ها و ضبط صفحات‌ گرامافون‌ اقدام‌ کرد. وزیری سمفونی نفت را به مناسبت ملی شدن صنعت نفت ایران ساخت که یک بار نیز از رادیو ایران در همان زمان پخش شد. او در این خصوص در نامه به اداره کل انتشارات و تبلیغات چنین نوشت: «در این دو سالی که مبارزات استقلال طلبانه ایران شروع گشته و مستمسک آن نفت بوده‌است، فرزندان این آب و خاک با دلاوری‌ها و جانبازی‌های خود موفقیت‌هایی به دست آورده‌اند که موضوع نفت در درجه دوم و سوم واقع گشته و امید می‌رود که طی این مبارزه استقلال واقعی، نفت و بسیاری از مشکلات دیگر ما به نفع خود ما حل و فصل گردد. بدیهی است که هرچه صمیمیت و اتحاد ملت بیشتر گردد، زودتر و بهتر به نتیجه قطعی خواهیم رسید. علینقی وزیری سرانجام در بامداد روز یکشنبه هجدهم شهریورماه ۱۳۵۸ در سنین بین ۹۱–۹۲ سالگی در بیمارستان جم تهران درگذشت و در مقبره خانوادگی به خاک سپرده شد.