خمیدگی فضا زمان هنگام پیدایش کیهان، زمانی که «روز گذشته» وجود نداشت و هیچ چیز نمی‌توانست به عنوان دنباله ماقبل خود باشد، حادثه‌ای رخ داد که «کیهان» را بوجود آورد. با آغاز کیهان زمان نیز پدیدار شد، که اینک آن را به عنوان spacetime (فضا-زمان) می‌شناسند. این تعریف را می‌توان از تئوری «نسبیت عام» که آلبرت انیشتین در سال 1916 آن را به اطلاع عموم رساند، استنباط کرد. به گزارش «العربیه.نت»، روز پنجشنبه فیزیکدانان آمریکایی در واشینگتن در کنفرانسی اعلام کردند که «امواج گرانشی» موج مانندی را کشف کرده‌اند که همچنان از هنگام پیدایش کیهان وجود دارند. محققان پس از گذشت 100 سال موفق شدند «امواج گرانشی» حاصل از برخورد مستقیم دو سیاهچاله را کشف کنند و بر پیش بینی‌های یک قرن گذشته «آلبرت انیشتن» در رابطه با وجود «امواج گرانشی» صحه گذارند. طبق این کشف بیش از یک میلیارد سال پیش در یک کهکشان دور دست، دو سیاهچاله تحت تاثیر گرانش متقابل یکدیگر قرار گرفتند و با چنان نیرویی با یکدیگر برخورد کردند که ساختار «کیهان» را برهم زدند. این کشف می‌گوید این رویداد همزمان با بیگ بنگ (انفجار بزرگ) بود که سرآغاز پیدایش بود. این کشف که توسط دو رصدخانه لیگو (LIGO) در شهر لوینگستون در ایالت مونتانا و شهر هاتفورد در كاليفورنيا انجام شد حاصل ده‌ها سال تحقیق محققان در جستجو برای کشف علائم این پدیده بود.دیوید رایتز مدیر اجرایی رصدخانه لیگو گفت:«این کشف که در مقاله ای در مجله Physical Review Letters منتشر شده است ، پنجره جدیدی در کیهان باز می کند و آغاز گر عصر جدیدی در علم نجوم است. وی خاطر نشان کرد: این موفقیت علمی به اندازه ی گام نهادن در ماه اهمیت دارد. این کشف دستاوردی بسیار بزرگ در علم کیهان شناسی به شمار می رود که به وسیله آن می توان به یافتن پاسخ سوالات مهمی درباره سیاه چاله‌ها و «امواج گرانشی» کمک کند. سازمان‌ها و نهادهای علمی این کشف را یک پیروزی بزرگی دانسته اند که شایسته تعین جایزه «نوبل» فیزیک برای دانشمندان، «بنیاد علوم ملی آمریکا» است که موفق به دستیابی به چنین کشفی در زمینه‌های فیزیک، طی 100 سال گذشته شده اند. در سال 1916 میلادی، آلبرت انیشتین وجود «امواج گرانشی» را پیش بینی کرده بود. اما آشکارسازی مستقیم آنها نیازمند تکنولوژی های بسیار پیشرفته و پرقدرت و جستجوی درازمدت بود. این مشاهدات، به نظریه انیشتین درباره گرانش و نظریه «نسبیت‌عام» قوت می دهد و ثابت می کند که سیاه چاله ها وجود دارند. اکتشاف امواج گرانشی دستاوردی است که قطعا درخور دریافت جایزه نوبل فیزیک است. دانشمندان عقیده دارند این کشف که یک میلیارد سال نوری از رخداد آن می گذرد، می تواند سر نخ هایی در ارتباط با مه بانگ در اختیار ما قرار دهد.

موتورسیکلتی که با آب آشامیدنی کار می کند یک مبتکر برزیلی موتورسیکلتی ساخته است که از آب به عنوان منبع تامین انرژی استفاده می کند. این مبتکر برزیلی می گوید: این موتور سیکلت مسافت ۵۰۰ کیلومتر را تنها با یک لیتر آب طی می کند. آب عنصر اصلی این آزمایش است. پس از الکترولیز مولکول آب توسط باتری، از تجزیه آن اتم هیدروژن بدست می آید که به عنوان منبع احتراق موتور استفاده می شود. موتورسیکلت با ترکیب باتری و سیستم احتراق هیدروژنی کار می کند. ریکاردو آوزدو، کارمند برزیلی اهل سائوپولو با خیال پردازی و دانش مکانیک، به این وسیله موتور هوندای سال ۱۹۹۳ خود را به وسیله ای تبدیل کرده که با سوخت ارزان و یا تقریبا رایگان کار می کند. ریکاردو آوزدو می گوید: «این دستگاه با شکستن مولکول آب، آن را به اکسژن و هیدروژن تبدیل می کند. هیدروژن در تعداد بیشتری تولید می شود و من از آن برای راه انداختن موتور این موتورسیکلت استفاده می کنم.» پس از شش ماه آزمایش، تغییر و اصلاحات، حال ریکاردو معتقد است که این پروژه می تواند در کاهش آلودگی تاثیر داشته باشد؛ زیرا به جای مونواکسید کربن، از اگزوز این موتور سیکلت بخار آب خارج می شود. او اضافه می کند: «این موتورسیکلت با هیدروژن گرفته شده از مولکول آب کار می کند و در یک آزمایش هیبردی که انجام دادم، توانستم با یک لیتر آب ۵۰۰ کیلومتر برانم.» مبتکر برزیلی برای آزمایش این فناوری از دو نوع متفاوت آب استفاده کرده است: آب تقطیر شده و آب آشامیدنی. او می گوید آب آلوده یک رودخانه محلی هم قابل استفاده است و نتیجه تغییری نمی کند. او می گوید: «من حتی با آب آلوده رودخانه محلی به نام تییت هم آزمایش کردم و در کمال تعجب دیدم حتی این آب آلوده هم به خوبی آب مطلوب و سالم کار می کند. حالا از آب رودخانه تییت برای سوخت موتورم استفاده می کنم.» کارشناسان می گویند این تنها راه حل بحران انرژی دنیا نیست با این حال یک جایگزین برای سوخت فسیلی است اما به توسعه و پیشرفت تکنیکی بیشتری نیاز دارد. مارسلو آلوس، استاد مهندسی مکانیک دانشگاه سائوپولو می گوید: «هر کار تازه، یا نوآوری و ابتکار باید از همه جهات آزمایش شوند و مورد تایید قرار بگیرد. با این حال اضافه می کنم که من برای کسانی که با دغدغه و همت نسبت به محیط زندگی و خانه شان دست به ابتکار می زنند و با نوآوری وسایلی می سازند که واقعا کار می کند احترام زیادی قایل هستم.» هیدروژن یکی از عناصر فراوان هستی است اما به علت سبکی، گاز هیدرون خالص روی زمین بسیار نادر است و اتم هیدروژن در پیوند با اتم های دیگر از جمله اکسیژن وجود دارد. در سال های اخیر پژوهش برای ساخت موتورهای احتراق هیدروژنی افزایش چشمگیری داشته و چند کارخانه خودروی سازی گفته اند خودروهایی با این اصل مکانیکی عرضه خواهند کرد. اما آیا این راه حل می تواند پاسخی به بحران انرژی باشد؟ مارسلو آلوس می گوید: «مهمترین نکته این است که بدانیم راه جادویی برای حل بحران انرژی وجود ندارد. این وسیله با آب کار نمی کند بلکه با الکتریسته باتری کار می کند. ما باید ضمن قدردانی از ابتکارات مردم، کمک کنیم تا ابتکار آنها تکمیل تر شده و سپس به عنوان راه حل کامل در اختیار کسانی قرار بگیرد که مایل به استفاده از آن هستند.» برخلاف موتورهای با سوخت بنزین یا گازوئیل، موتور احتراق هیدروژنی «ریکاردو آزودو» هیچ نوع آلودگی از جمله ضایعات کربنی تولید نمی کند. اما تولید تجاری آن منوط به ساخت فناوری ایمنی نگهداری و استفاده از گاز هیدروژن است که درجه احتراق آن بسیار بالا است.

چگونه می توان خودروهای بنزینی و یا دیزلی را به خودروهای دوگانه سوز الکتریکی تغییر داد؟ در سواحل شرقی ایتالیا در ناحیه آمالفی محققان دانشگاه سالرنو توانسته اند ساز و کاری را با نام «هایسولارکیت» در خودروها تعبیه کنند که امکان شارژ باطری توسط صفحه های نازک و انعطاف پذیر خورشیدی و بهره گرفتن از انرژی جنبشی فراهم می آورد. جان فرانکو رتزو، استاد دپارتمان مهندس صنعتی در دانشگاه سالرنو می گوید: « تولید برق با بهره گیری از انرژی خورشیدی یک انقلاب است. این تنها راه برای بهره بردن از انرژی اولیه در خودرو با اتصال کوتاه میان طبیعت و انرژی جنبشی است. هایسولارکیت توسط گروه تحقیقاتی ما ثبت شده و می تواند بر روی قسمت جلویی هر خودرویی نصب و باعث کاهش مصرف سوخت و آلودگی شود.» بخشی از سازه هایسولارکیت در چرخهای جلویی که با سوخت به گردش در می آیند نصب می شود. انرژی جنبشی چرخهای جلو به وسیله یک موتور الکتریکی به چرخهای عقبی منتقل می شود. اینگونه خودرو از امکان دوگانه سوز بودن برخوردار است. یکی از محققان که در این طرح شرکت داشته می گوید: «قیمت کیت در حدود ۳۰۰۰ یورو خواهد بود. این مبلغ در ظرف سه سال باز گردانده می شود. کیت کارایی، سرعت و کنترل خودرو را به لطف وجود چهار چرخ بالا می برد.» موتور الکتریکی به تولید انرژی برق در هنگام ترمز گرفتن و سرازیری کمک می کنند. باطری خودرو همزمان در صورت وجود آفتاب توسط پیل های خورشیدی شارژ می شود.

نانو ماهواره که به اندازه کف دست می باشد نانوماهواره ها، ماهواره هایی در ابعاد یک مکعب کوچک، که با فناوری نانو ساخته می شوند و در آینده اکتشفات فضایی، از اکتشافات در مریخ گرفته تا ردگیری سیارکهایی که بالقوه کره زمین را تهدید می کنند، نقش مهمی خواهند داشت. به نقل از سایت یورونیوز ،پس از گذشت ۱۰ سال از ساخت و پرتاب اولین نانوماهواره، امروزه تمام آژانسهای فضایی، صنایع هوا فضا و گروه های تحقیقاتی به توانایی های بالقوه این ماهواره های مینیاتوری برای ماموریتهای فضایی پی برده اند. اغلب این ماهواره ها توسط دانشجویان ساخته و به فضا پرتاب می شود. در مرکز فضایی “مکتوری” در تالین، دانشجویانی که از پیشنیه علمی متفاوت می آیند مشغول ساختن اولین نانو ماهواره ای هستند که به فضا پرتاب خواهد شد. برنامه نانوماهواره مرکز فضایی مکتوری، پروژه ای بین المللی برای دانشگاه هاست که با همکاری صنایع هوا و فضا انجام می شود و دانشجویان و اساتید از سراسر جهان در این طرح با هم همکاری می کنند. هدف، تربیت دانشجویان برای کار در بخش صنعت هوافضاست. مارتا هانگ، یکی از دانشجویانی است که در این مرکز در پایتخت استونی کار می کند و می گوید: «هیچوقت فکر نمی کردم که روزی بتوانم ماهواره بسازم. همیشه فکر می کردم فقط ناسا ماهواره درست می کند. اما الان من می توانم همین کار را در دانشگاه انجام دهم.» مارت ویهماند، مدیر این مرکز می گوید: «می خواهیم یک واحد ماهواره مکعبی ِسنجش از راه دور بسازیم. یعنی ماهواره ای که از زمین عکس بگیرد.» در ساخت این ماهواره ها که به اندازه کف دست هستند، از قطعات الکترونیکی موجود استفاده می شود، به همین دلیل هم هزینه ساختشان پایین است. وزنشان هم بین یک تا ۱۰ کیلوگرم متغیر است. نانوماهواره های این دانشجویان تا دو سال دیگر آماده خواهد شد. مارت ویهماند درباره مراحل ساخت ماهواره مکعبی می گوید: «از زمان برنامه ریزی تا اجرای کامل طرح و ساخت ماهواره سه سال زمان لازم است.۸۰ درصد این زمان هم صرف جلسات و طراحی های کامپیوتری می شود.اما، در واقع وقتی تولید قطعه نهایی که باید به فضا برود آغاز می شود ماشین همه کار را درون محیط ویژه ای انجام می دهد و کل فرآیند ساخت یک دقیقه طول می کشد.» در ماهواره های مکعبی که به مدار زمین قرار فرستاده می شوند، انواع نانوفناوری به کار گرفته شده است. حتی برخی از قطعات با چاپگر سه بعدی قابل ساخت است. همان طور که اینجا در تالین عمل می شود. برخی از فناوری ها هم روی شبکه اینترنت در دسترس همه قرار دارد. ماهواره های مکعبی توجه آژانس فضایی اروپا رابه خود جلب کرده و قرار است این ماهواره های ظریف و مینیاتوری به اعماق منظومه شمسی نیز فرستاده شوند. راجر واکر، مهندس فناوری سیستم و مسئول هماهنگ کننده طرح ماهواره های مکعبی آژانس فضایی اروپا می گوید: «ابعاد کامپیوترها باگذشت زمان کوچک تر شده است. چندین دهه پیش کامپیوترها به بزرگی یک اتاق بود. امروز گوشی تلفن همراه شما کامپیوتر است. همانطور هم در بخش فضا می بینیم که ماهواره ها کوچک و کوچک تر می شود قبلا به اندازه یک ماشین لباسشویی بود الان ماهواره مکعبی را داریم که در یک جعبه کفش جا می گیرد.» نانوماهواره تنها ابزاری آموزشی نیست، این ماهواره ها در طیف گسترده ای از برنامه های عملی و ماموریتها فضایی هم کاربرد دارند، از انجام آزمایشهای کم هزینه در مدار زمین گرفته تا مشاهده و انجام اندازه گیری در فضا یا جمع آوری زباله های فضایی و خدمات ارتباطی راه دور. راجر واکر می گوید: «تمام قابلیت های ماهواره معمولی در یک جعبه قرار دارد: برای تولید برق می توانید از صفحات خورشیدی استفاده کنید، برق را داخل جعبه توزیع کنید، با ایستگاه فضایی روی زمین ارتباط برقرار کنید و پس از انجام آزمایشهای فضایی، داده ها را به زمین منتقل کنید.» در تأسیسات تست رادیویی آژانس فضایی اروپا ماهواره ای مکعبی به نام QARMAN آزمایش می شود. امسال قرار است مواد سپرهای حرارتی و فناوری های بازگشت به جو زمین در این ماهواره آزمایش شود. اما فعالیتهای بیشتری برای آینده این ماهواره های کوچک در نظر گرفته شده است، از جمله در سال های آینده مأموریت فضایی مشترکی بین ناسا و آژانس فضایی اروپا به اجرا در خواهد آمد، که هدفش بررسی برخورد فضاپیماها با سیارک، برای تغییر جهت آن است. راجر واکر در این باره می گوید: «می خواهیم از ماهواره های مکعبی در مأموریتهای علمی و اکتشافی در اعماق فضا استفاده کنیم. یکی از این مأموریتهای فضایی، برخورد فضاپیما با سیارک است. ناسا فضاپیمایی به فضا پرتاب خواهد کرد تا با این سیارک برخورد کند و ماهواره های مکعبی قبل و بعد از از برخورد، سیارک را تحت نظر خواهند داشت.» فرآیند کوچک کردن این فضاپیماها همچنان ادامه دارد. هرچه این ماهواره کوچک تر شوند، کاربردهای بیشتری دارند. از آنجایی که ساخت و پرتاب این ماهواره های مکعبی پرهزینه نیست، توجه صنایع هوانوردی و فضا راهم به خود جلب کرده اند. در سال های آینده این ماهواره ها در مأموریت های اکتشافی به ماه و مریخ نیز نقش خواهند داشت. علاوه بر مأموریت های اکتشافی این ماهواره ها می توانند برای بسیاری الهام بخش باشند که برای آینده صنعت هوا فضا بسیار ارزشمند است. راجر واکر می گوید: «نسل جوانتر دانشمندان و فضانوردان که در حال حاضر تربیت می شود، بهترین راه کاربرد این فناوری را پیدا خواهد کرد، احتمالاً کاربردهایی که از تصور ما خارج است.»

سمعک یک وسیله پزشکی است برای تقویت امواج صوتی محیط پیرامون در دهه‌های اخیر، انواع مختلف سمعک وارد بازار شده اما عملکرد تمامی آنها تقریبا مشابه است و اصولا تمام آنها از بلندگو برای تقویت صدای دریافتی استفاده می‌کنند. قوه شنوایی انسان قادر به درک صداهایی با فرکانس بین ۲۰ هرتز تا ۲۰ کیلوهرتز است. اکثر سمعک‌های موجود در بازار، با توجه به محدودیت‌های مکانیکی بلندگو، فقط فرکانس‌های بین ۱۰۰ هرتز تا حدود ۵ کیلو هرتز را تقویت کرده و انتقال می‌دهند. بنابراین افرادی که از سمعک برای بهبود اختلالات و مشکلات شنوایی خود استفاده می کنند قادر به شنیدن صداهایی با فرکانس بالاتر از ۵ کیلوهرتز نیستند؛ این فرکانس‌ها معمولا به وضوح و شفافیت صدا در محیط‌های شلوغ و پر سر و صدا کمک می‌کنند. این محدودیت فرکانس با استفاده از سمعک جدیدی که به آن لنز پرده گوش گفته می‌شود، رفع شده و فرکانس‌های بالاتر از ۵ کیلوهرتز نیز براحتی قابل دریافت خواهند بود. اخیرا سازمان غذا و داروی آمریکا مجوز فروش سمعک لیزری پیشرفته‌ای را به نام Earlens Contact Hearing Device صادر کرده است. بر خلاف سمعک‌های معمول که از میکروفون و بلندگو برای دریافت و تقویت صدا استفاده می‌کنند، این سمعک لیزری از یک تکنولوژی کاملا متفاوت و بهینه برای انتقال صوت به گوش انسان استفاده می‌کند. این سمعک لیزری از سه قسمت اصلی تشکیل شده است. قسمت اول (که تقریبا مشابه سایر سمعک‌هاست) در پشت لاله گوش قرار می‌گیرد. وظیفه این قسمت دریافت و آنالیز امواج صوتی و انتقال آنها به صورت پالس‌های الکترونیکی به بخش دوم است که به آن سر نوری گفته می‌شود. سر نوری که یک لیزر مادون قرمز دارد داخل مجرای گوش قرار می‌گیرد. بخش سوم این سمعک، که مشابه لنزهای تماسی چشمی عمل می‌کند، به صورت یک لنز روی پرده گوش می‌نشیند. این لنز تماسی که به آن لنز پرده گوش گفته می‌شود برای هرفرد به صورت اختصاصی تولید می‌شود، زیرا شکل و هندسه پرده گوش هر فرد مثل اثر انگشت یک مشخصه منحصر به فرد است. این لنز تماسی نور دریافتی از سر نوری را به ارتعاش مکانیکی تبدیل می‌کند. با توجه به تماس مستقیم پرده گوش با لنز، پرده گوش به ارتعاش در آمده و امواج صوتی با لرزش مستقیم پرده گوش به گوش میانی و نهایتا به گوش داخلی منتقل شده و فرد صدای تقویت شده را با وضوح بالا دریافت می‌کند. با توجه به اینکه این سمعک نوری، بلندگو ندارد بنابراین محدودیت های نهفته در بلندگو نیز خود به خود حذف شده و فرکانس‌های بالاتر از ۵ کیلوهرتز نیز براحتی منتقل شده و فرد قادر به درک صدا به صورت واضح و شفاف است. بجز مهمترین مزیت این سمعک که انتقال فرکانس‌های بالا و افزایش شفافیت صدا است، عدم نیاز به جراحی نیز یکی دیگر از مزایای این سمعک لیزری است، پزشک متخصص گوش و حلق و بینی براحتی این لنز را می‌تواند روی پرده گوش نصب کند. علاوه بر این، لنز پرده گوش به صورت بی‌سیم به یک اپلیکیشن مرتبط است که روی تلفن‌های هوشمند نصب می‌شود. این اپلیکیشن می‌تواند بلندی صدا و زیر و بم بودن آن را تنظیم کند و تماس‌های تلفنی یا موسیقی را مستقیما به این سمعک منتقل کند. نشریه معتبر MedGadget این لنز پرده گوش را در لیست بهترین تکنولوژی‌های سال ۲۰۱۵ خود قرار داده است. این محصول اواسط سال ۲۰۱۶ میلادی وارد بازار آمریکا و سپس بتدریج وارد بازار اروپا و آسیا خواهد شد. به نقل از سایت بی بی سی

کشف سیاره جدید در منظومه شمسی « دوستاره شناس آمريكايي از كشف خود درباره وجود يك سياره جديد در منظومه شمسي خبر دادند. به گزارش يورو نيوز و بنابه گفته اين دو ستاره شناس اين سياره كه موقتا با نام «نهمين سياره اكس»، نامگذاري شده است، ده برابر زمين مساحت دارد. نهمين سياره اكس هر ده سال يك بار به دور خورشيد مي چرخد و به همين دليل هم تاكنون هيچ دانشمند يا تلسكوپي موفق به رويت ان نشده است. عنوان نهمين سياره اكس پيش از اين پلوتو تعلق داشت اما دانشمندان در سال 2000 به اين نتيجه رسيدند كه پلوتو يك سياره نيست و يك جرم آسماني بسيار بزرگ است».