دشت وطن اسیر بلایی است زمینی؛ چهار دهه. آسمان اکنون شاید بر ما گریه می کند. بر رنجی گران که بر شانه هایمان آویخته اند. آسمان خشم خود را بر زمین می کوبد. شاید ما را نهیب می زند که «بر خیزید»، خطر کنید، سیل شوید، طوفان به پا کنید! دشتها، خانه ها، در ودیوار، دام و طیور و آبزیان، تیر چراغ برق، خزانه‌های برنج آماده نشاکاری، پلها و مزارع، باغات مرکبات، ستمدیگان اسیر امواج، دروازه قرآن، زن و مرد، دسا و چکش، همه دهان گشوده، خشمی آسمانی فریاد می زنند (تابلوی گرنیکا، پیکاسو).

برای خواندن مطلب لطفا اینجا را کلیک کنید  

برای خواندن این مطلب لطفا اینجا را کلیک کنید

لطفا برای مطالعه این مطلب اینجا را کلید کنید